Adalet, doğruyu eğriden, sahiciyi yalandan, faydalıyı zararlıdan, iyiyi kötüden, nihayet haklıyı haksızdan ayırma, yapabilme gücüdür.. Tek tek hepimizde var olabilmeli ki, toplumda kendini gösterebilsin. Göze görünen doğum yeri Mahkemelerdir. Fakat aslında, adalet, toplumun vicdanında var olur. Adalet mahkemelerden çıkmaz, mahkemelere girer.

Son cümlelerimin ters düşünüş olduğu sanılmasın. Yargıçları adaletsiz dediğim düşünülmesin. Elbette adalet sağlayıcıları onlardır. Fakat onlar da toplumun içindedirler. O toplumun havası içinde yaşarlar. Farkında olmadan toplumun etkisi altındadırlar. Bundan ne kadar kurtulmaya çalışırlarsa çalışsınlar soyut bir adalete varamazlar.

Varamazlar, çünkü adaletin konusu olan Hak, Tanrılık isimlerinden biridir ve idealdir. Varılması gereken bir amaçtır. Hadiste " El'adl-ü Esas-ül Mülk" düsturu, devlet temelinin adalet olduğunun işaretidir. Böyle olduğuna göre ve tarihin yıkılmış devletler harabesi gibi göründüğüne bakılırsa adalet hiç bir zaman yüzde yüz gerçekleşmemiştir

Devleti yok etmek isteyen anarşistlik bu ümitsizliğin eseridir. Adalete inanmama, adaletsizlikten daha yıkıcıdır.

Her şeyden evvel ve herkesten önce kendimizi yoklayalım. Eğer hak tek olarak kendi vicdanımızda bir ışık gibi yanabilmişse, adaletin varlığına inanış bir hayal değil, bir hakikattir. Her doğru, eninde sonunda kendini kabul ettirir. Hakikatle mücadelede yenilme, bir gün mutlaka haksız taraf için tecelli edecektir. Her insan, kötünün kötü ile temizlenmeyeceğini bilmeli kötüyü iyilikle temizlemeye kendi içinden başlamalıdır.