Tarihimizin ünlü anılarını canlandırmak istediğine kapılan her insanın hafızasında işlemiş ortak bir yanımız mevcuttur. O da mahalle bekçileriyle çocukluk günlerimize kadar uzanan bir toplum biçimimizdir.

Mahalle bekçileri denildiği zaman onları bizlerle kaynaştıran şey “düdük” sesidir. Akşam olunca, sessizlik yoğunlaşınca, gecenin bir vaktinde, mahalleler arasında bir “düdük yarışı” başlar. Geceden sabaha kadar gözlerini kırpmadan güvenliğimize sağlayan mahalli bekçileri, düdüklerinden tempolu sesler çıkararak mesaideki arkadaşlarına bulundukları yerleri duyururlar…

Bekçi Baba’lar, o günleri yaşayanlar, bilenler için içsel anlamda, toplumu zenginleştiren aile bireylerinden biri anlamına gelirdi. Yazarların, şairlerin çokça anımsadığı babacan insan figürlerinden biriydi.

Bekçi Baba’lar, sokaklar, caddeler boşaltılıp herkes evine çekildikten sonra, şayet mevsim kış ise gecenin ayazı, dondurucu havasıyla baş başa kalırlardı. Soğuktan bıyıklarının üstüne kar taneleri, buz kristalleri birikse bile düdüklerinden o meşhur tempolu sesler mutlaka çıkardı. Uykuya gözlerini kapamaya hazırlanan küçük çocuklar, genelde hep bu bekçi düdüğü sesleriyle büyümüşlerdir. Bekçi  düdükleri minik kulaklara ritmik ve hoş seslerle dolardı. O günlerde gelişmiş teknolojiler yoktu. Şimdilerde televizyonlarda çocuk filmleri çokça.. Sevgiyi, sevmeyi, ortak arkadaşlık kurallarını öğretiyor..

Uzun yıllar, mahalle bekçileri, ülkenin gündeminden düştü. Hatırlanmaz oldular. Kitaplardaki öykülerde onların güvenlik sağlayan babacan tavırlarından haberdar olduk. Geçen zaman içinde suçlar şekil değiştirdi. Güvenlik, yani korumacılık önlemleri polis ağı sistemi içinde örgütlenmelere götürüldü. Yeni yeni birimler kuruldu. Ne yapılsa nafile!. Eski günlere bağımlı olanların kulaklarındaki “Bekçi düdükleri” sesleri silinmedi. Hatta, bu konuda romanlaştırılan “Bekçi Murtaza” kitabı bile yazarı Orhan Kemal’i çokça okunur hale getirdi..