Bilge baharatçı

yapmaya başlamıştı. Bu yüzden gelin ile kaynana arasında bir didişmedir sürüp gitmeye başladı. Gelin

Hattuç kocasına, dayısına, yani kaimpederine söyleyemiyordu.

Xxxx

Köyden şehre her sabah bir minibüs, kamyon, kamyonet, bazı da özel araçlar gider, şehirde

alınacaklar alınır, satılacaklar satılır ve son araçla köye dönülürdü. Hattuç gelin kaimanasından

kurtulmak istiyordu. Köyün minibüsüne bindi, şehre gidip yeni fistanlık alacaktı. Öyle demişti

evdekilere. Eşinden bu bahaneyle izin almıştı. Yaşlı kadınlar da ona eşlik ettiğinden kocası izin

vermişti. Ama kaimana oğluna çok sinirlenmişti. Yeni fistana ne gerek var, niye kaynanası ile değil de

başkasıyla gidiyor gibi bir yığın laf etti oğluna.

Xxxx

Hattuç köy minibüsünden indikten sonra kumaş satan esnafın bedestenine doğru yürüdü. Orada bazı

pamuklulara, ketenlere, desenli, bindallı kumaşlara da baktı ve bir elbiselik de kestirdi. Lakin oradan

yan bedestene geçti. Orada baharatçılar vardı. Baharatçı İhsan amcayı tanıyordu. Babasıyla onu

ziyaret etmişlerdi birkaç kere.

Hattuç baharatçı İhsan amcaya derdini anlattı. Adam, çok belirgin olmayan tebessümüyle baktı

Hattuç’a ve ‘Sen hiç merak etme kızım. Ben şimdi sana bir ilaç veririm. O ilaç ile tez zamanda

kaimvalidenden kurtulursun’ dedi. ‘Bu ilacı ben icat ettim. Kaynana-gelin kavgasına birebirdir’ demeyi

de ihmal etmedi.

Hattuç bir şişe sıvıyı alıp aldığı elbiseliğin içine sakladı ve köyün yolunu tuttu. Önündeki engeli

halletmesine az kalmıştı. Bu ilacı kaynanasına, kaimanasına verecek ve kadın rahmete kavuşarak

aralarından ayrılacaktı. Fakat bilge baharatçı İhsan bey, Hattuç’a bir sır vermişti. ‘Kimse senden

şüphelenmemeli. O yüzden kaynanana çok iyi davranmalısın’.

Xxxx

Aradan günler geçti. Belki üç ay gibi bir zaman. Hattuç kaynanasına iyi davrandıkça, onun sevdiği

yemekleri, yapıp, fikrini aldıkça kayınvalide de Hattuç’a daha iyi davranıyor, onu kızıymış gibi sevip-

okşuyor, ara sıra da kocasına karşı onu savunuyordu. Hattuç mutluydu. Kocasıyla da, dayısı ve aynı

zamanda kaimpederi de olan kocasının babasıyla da çok mutlu günler yaşıyordu. Ama içinde bir

korku, vicdan azabı ve endişe vardı. Aylardan beri kayınvalidesini öldürmek için onun yemeklerine

zehir katıyordu. Kadın ölecekti. Hattuç aslında biliyordu. Sadece kayınvalidesi değil, herkes ölecekti.

Herkes öldükten sonra da bu hayta yaptıklarından sorgulanacaktı. Eyvah ki eyvah. Ben ne yaptım,

nasıl meseleyi halledebilirim. Bu verdiğim zehirin, tesirini izale edecek, panzehir olacak bir madde var

mıydı acaba?

Kaynanasını artık çok seviyordu. Onda bir anne şefkati buluyordu. Demek ki o kadar da kötü bir insan

değilmiş derken, aldığı elbiseliği terziye vermek için izin istedi kocasından. Tekrar şehre gitti. Terzi

kadına nasıl bir elbise istediğini alelacele anlattıktan sonra bedestene, baharatçılar çarşısına gitti.

Xxxx

‘İhsan amca, ben bir hata ettim ama, pişman oldum. Dediğin gibi ona iyi davrandım, sevdiği

yemekleri yaptım ve iş yaparken onun fikrini sordum. O da bana kızıymışım gibi davranıyor. Şimdi aile

içinde bana sahip çıkıyor. Ben bu kadının ölümüne hizmet ediyorum. Ne yapabiliriz’ dedi.

Bilge baharatçı, bu defa daha belirgin bir tebessümle Hattuç’un gözlerine baktı. Onun gözlerindeki

saadeti ve pişmanlığı gördü. Ona dünyaları bağışlayan açıklamasını yaptı.

-Üzülme kızım. Sen o ilacı başlarda, kayınvaliden ölsün diye veriyordun. Ama aranızda bir muhabbet

başladığında, o yemeğine kattığın şey zehir özelliğini kaybetti. Sevgiyle verilen zehir bile olumlu etki

yapar. Zaten ben, sizin birbirinizi seveceğinizi düşünüyordum. Korkma öldürücü değildi.