Siyasi etiğin rafa kaldırıldığı bir  ülkede, sanat etiğinden söz edilebilir mi?  Afet  ve  felaketlerde,        kayıplarımızın     ardından,   kişiye  göre değişen ölçeklerde    şok,  yoksunluk  ve yas      yaşantıları  deneyimleriz.   Böylesi bir ruhsal travma  halinde;   ne kültürü, sanatı, edebiyatı,   ne  seçimleri kimin kazanacağını,   ne de  Ukrayna-Rusya savaşını  vd.ni  düşünürüz.   Afet sonrası,    ilk olarak  hayatta  olduğumuza şükrederiz.   Sonrasında  barınma ve  beslenme  önceliğimiz olur.   Fakat bir kesimin,  özellikle sanat dünyasının  kafası bu konuda  oldukça karışık görünüyor. 

 6  Şubat   depremleri,    toplumun çoğunluğunu  derinden  etkilemiş  iken;   bu büyük travmayı  “yüce sanat”  ile iyileştirebileceğini  düşünebilecek kadar naif ve ayakları yere basmayan    bir kitle ile   karşı karşıyayız  maalesef.  Yere basmıyor  çünkü daha kendi içinde bulunduğu durumu idrak etmekten aciz! Beklersiniz ki   kültür-sanat emekçilerinin sorunlarına kafa yorulsun  ya da  sanatın özgürlüğü   ve özerkliği savunulsun. Ne gezer!

Sanat alanında,  yukarıdan aşağıya    hâkimiyet    sermayeyi de elinde bulunduran  büyük kurumların  güdümünde.  Gerçeklere gözlerini kapatmış bir kısım “entelektüel”  de  neme lâzımcılıktan,  kültür-sanat politikalarını  onlara belirletiyor  yıllardır. İçeride de dışarıda da kurumsal sponsorlukları ve devlet desteğini yanlarına alarak  ülkeyi “tanıttığını”  iddia edenler  de aynı  “muktedirlerin”  içinde.    Öyle bir algı yaratıyorlar ki sanki sanat aşkıyla yanıp tutuşan sanat erbabı, yüksek alemlerden inmese  ve son sürat etkinliklerine devam etmese,  çok büyük şeyler kaybedeceğiz!   Habire darbe üstüne darbe!     Sanattan da yemişiz çok mu?