‘Bizim Aydın vardı. Cağaloğlu’da herkes tanırdı. Haydo derdik. Bir gün oturduk, meczup derler kendisine. Dedi ki Abdullah, Allah’ın işine ben karışmıyorum. Kusura bakma dedi. Mü’minler kardeştir, birbirimiz severiz. Biz burada bunu yapıyoruz.’
Alimler ilimle irşad eder etrafındakileri. Meczup denilen insanlar da halleriyle irşad eder insanları.
Meczup cezbe halindeki insan demektir. Neyin cezbesi derseniz, Allah ve Peygamber sevgisinin cezbesi.  Onlar Allah’ı ve peygamberi öylesine severler ki vasat insanların gördüklerinde anlayamadıkları  halleri vardır. Kalıplara pek uymayan ama neticesi itibariyle Allah ve peygamber sevgisine dayanan hareketlerdir. İbret alan için o haller irşad eder. 
Aydın giyim şekliyle toplumun yadırgadığı, herkesin, bilhassa turistlerin durup baktığı bir kıyafeti vardı. Gür saçını ortadan usturaya vurdurarak tiren yolu gibi saçının ortasını açmıştı. Gören herkes, bu alışılmadık duruma hayret ve tebessüm ediyordu.
Bir gün onu seyredenler dükkeanın önünde büyük bir kalabalık oluşturunca bir süre sonra Aydın dükkeandan içeri girdi.
Ona Aydın bak senin başına toplandılar, sana gülüyorlar, neden böyle yapıyorsun dedim.
Bana tebessüm ederek, bu insankların hepsi çileli, gülmeye ihtiyaçları var. Ben de onları bir an için olsun güldürüyorum dedi.

İlk tanışmamız

Bir gün öğle vakti dükkeanı kapatıp bir yere gitmiştim. Hava da Temmuz sıcağı. Geri döndüğümde  güneş ışıkları dik geliyordu. Baktım insanlar toplanmış birine bakıyor. Elinde bezi olmayan bir şemsiye ile, diğer elinde de bir kaldırım taşı duruyor. Kalabalık da onu seyrediyor. Dükkeana girdim, oturdum. Bir de baktım Aydın yok.
Bu günden sonra Aydın sık sık  bana geliyor, dükkeana giriyor, hal hatır soruşları oluyordu.
Okuması yazması yoktu ama eline bir gazete alıp ters tutardı. Ne yazıyor gazete dediğimde  bir şeyler yazıyor derdi.

Hapishane arkadaşları

Aydın kimi zaman küfürler ederek bağırıp çağırır, biliçaltında yer etmiş zulümlere isyan ederdi. Bu hareketleri belki bir şikeayet üzerine hapse atılmıştı. Toptaşı cezaevinde kalıyorken önemli kişilerle hapishane arkadaşı oldu. Ahmet Emin Yalman, Falih Rıfkı Atay ve Hüseyin Cahit Yalçın ile sohbetler etmişlerdi cezaevinde . Aydın onlarla konuştuklarını bana anlatırdı.
Aydın ceza evlerinin insanları ıslah etmediğini tespit etmişti. Bunu şöyle anlatırdı. Mahküm ve tutuklulardan kimileri namaz kılıyorlardı ama namazdan sonra dışarı çıktıklarında kimi nasıl cezalandıracaklarının pilanını yapıyorlardı. Demek ki cezaevleri insanları ıslah etmiyordu. Halbu ki ıslah evleri insanları topluma kazandırmalıydı. Aydın böyle düşünen bir meczuptu.