ÇAĞIN ŞİFRELERİ (1)
Bir öğretmen düşünün. Derse girer girmez istediklerini teker teker sıralayıp bir sürü nasihatte bulunuyor, sınıf geçebilmek için de gereklilikleri sıraladıktan sonra sözlerine noktayı koyuyor;
“Sizden dört şey istiyorum; onları yerine getirmezseniz asla sınıf geçemezsiniz!”
Öğretmenin bu tespiti üzerinden hareket ederek diyebiliriz ki biz bu şartları ya bilmiyoruz, ya da bildiğimiz halde yerine getirmiyoruz! Kimbilir, belki de adını iletişim çağı koyduğumuz bu çağda bilmekten kaçıyoruz! Zira başta kendi nefsim her birimiz sınıf geçmek gibi bir kaygıyı ‘yitirmiş’ durumdayız!
Günümüz manzarası içinde de rüşvet yiyen memurdan tutun da, işini savsaklayan işçiye, işçisini sömüren patrona, fâize tenezzül eden cüzdana, asabiyeti İslâm kardeşliğinin önüne koyan idrâksize, ecdâdına sövmeyi mârifet zanneden nasipsize, ölünün ardından iftira eden çapsıza, velhasıl hırsızından arsızına, ayyaşından zânisine, katilinden namussuzuna kadar, yanlış yapan her kim varsa, bu yanlışları öğretmeni dinlemediği için veya sınıf geçmeyi umursamadığı için yapmakta; böylelikle de sınıfta kalmaktadır.
Peki nedir sınıfı geçmek için ‘olmazsa olmaz’lar? Bunları saymadan önce bir durum tespiti yapmamız gerektiği kanaatindeyim.
Öncelikle kabul etmeliyiz ki teknoloji çağının artık hızlı tüketen ama aynı hızla da tükenen çocuklarıyız. Özellikle benim gibi gaz lambasından teknoloji çağına geçiş de çocukların idrak ve muhakemesi de bu hızdan nasibini aldı ne yazık ki.
Evet, bu gün yaşanan bir olayı, konuyu yorumlar veya güncellerken mevcut hafızamızla en fazla üç beş gün öncesine gidebiliyor; geçmişte yaşanan bir olayın aynısı yaşandığı zaman bağ kurabilsek de olaylar dizisi artınca oracıkta tıkanıp kalıyoruz. Buna insan olmamızın getirdiği nisyan(unutkanlık) özelliği de eklenince dünü hatırlamıyor, yarın ise evdeki hesaba uymayan çarşı gibi plansızlaşıyor. Bu defa da yarına hazırlık söz konusu olduğunda ‘gözümüz hep dışarda ve parmaklarımız da karşıda olduğu için’, “içimize hicret” edemiyor; bizzat kendimize itiraf etmemiz gerekenleri hesaba katamıyoruz.
Haydi! Nefsimizi imamlıktan azad edelim ve vicdanımızın karşısına mahcup bir eda ile dikilelim;
Aldığımız her nefesin, dillendirdiğimiz her kelimenin, yediğimiz her hakkın, ağlattığımız her gözün, acıttığımız her kalbin hesabını vereceğimiz o günden gafil olduğumuzdan beri; hayat denen girdabın bilinmezliklerine sürüklenen ruhsuz insanlara dönüştük.
Hayalimizdeki ev, gördükçe iç geçirdiğimiz araba, çalışıp kazanmayı hayal ettiğimiz para, ödemek zorunda olduğumuz borç, yetiştirmek zorunda olduğumuz çocuğumuz kadar meşgul etmiyor artık kalbimizi kul olabilmek. Alemlere rahmet olanın da deyişiyle dünya, altında biraz eğleştiğimiz bir ağaç gölgesi olduğunu, bu yolda garip bir yolcu olarak sahip olmaya değil şahit olmaya geldiğimizi bize hatırlatsa bile bunu unutuyoruz. Giderken geride bırakacağımız her şeyin daha fazlasını hırsla avuçlarımıza almak istiyor; yanımıza alacağımız yegâne sermayenin azını bile tutamıyoruz ellerimizde.
Gecenin bir yarısına kadar tv/internet başında vakit öldürerek uykuya kurban ettiğimiz, ne söylediğimizi bile anlamadan sırf ‘borç’ niyetiyle kıldığımız sabah namazlarımızı; ömrümüzü temizleyecek zekâtımızı; “ihtiyacından fazlasından geçtik” asgarisini bile vermemek için kırk takla attığımız pespaye tavrımızı; bırak iftar vaktine kadar sabretmeyi uykudan uyanır uyanmaz bir gıybete, bir haram nazara feda ettiğimiz oruçlarımızı; ruhundan bile bihaber olduğumuz kelime-i şehadetimizi; kapı komşumuz açlıktan kıvranırken, akraba(ları)mız bankalara kölelik yaparken turistik bir gezi haline getirdiğimiz umremizi; “Yemeğinizin kokusuyla dahi komşunuza eza etmeyiniz” nebevi ikazına rağmen aç, yoksul, yaşlı, hasta, gebe düşünmeden envai çeşit sofralarımızı sergilediğimiz sosyal medya hesaplarımızı; tevazu peçeli kibrimizi, bizi yiyip bitiren hırsımızı, ihlas libaslı riyamızı, paçalarımızdan din akarken(!) ahlaktan nasipsizliği itiraf edelim vicdanımıza.
Peki ne diyor o Yüce Mürebbi (c.c) …
“Bunları yapmazsanız asla dersi geçemezsiniz.”
O’nun bir öksüzün, bir yetimin yalınayak vicdanından dünyaya ‘son’ haykırışı olan kelamıyla anımsayalım ödevimizi;
“Asr’a yemin olsun ki insan mutlaka ziyandadır. Ancak; iman edenler, salih amel işleyenler; birbirlerine hakkı ve sabrı tavsiye edenler bunun dışındadır”
Demek ki Rahman’ın bizzat yaşadığımız çağı şahit kılarak sunduğu imtahanda ‘minimum’ gereklilikler var. Bunları yapmazsak sınıfı geçemeyeceğiz.
Yani ne diyor Allah(c.c.); “iyi karne alabilmek için” iman edeceksiniz. Salih ameller yani iyi işler yapacaksınız. Birbirinize sabrı ve hakkı tavsiye edeceksiniz.
Daha açık bir tabirle bu ödevi şöyle de okuyabilir miyiz sizce?
Bizzat kendi çağının gerekliliklerini yaşamayanlar hüsrandadır.
Yani, kendi çağı zulümle, kötülükle doluyken önceki veya sonraki çağlardan medet umanlar; bizzat kendi çağında, kendi ortamında iyilik, güzellik, doğruluk için çalışmayanlar; bunları bir değer olarak görmeyenler; kıyam etmeyenler, hak ve adalet için bir araya gelmeyenler, zulüm ve kötülüklere direnmeyenler, dayanışma ve yardımlaşma içinde olmayanlar hüsrandadır. Çünkü size ayetlerimizle ısrarla hatırlattığımız o günde her çağın insanını, içinde yaşadığı çağa karşı sorumluluklarını yerine getirip getirmediği noktasında sorgulayacağız. Her çağa kendi çağdaşını ve her çağdaşa da kendi çağını soracağız. Yaşadığınız her an, zaman ve mekan lehinizde veya aleyhinizde şahitlik edecek. Bu nedenle çağınıza entegre olun ve kendi ortamınızın insanı olarak iyilik, güzellik, doğruluk için çalışın; hak, hukuk ve adalet için mücadele edin; yoksulların ihtiyacına, kimsesizlerin sahipsizliğine, düşmüşlerin imdadına, yolda kalmışların ızdırabına, yetimlerin yangınına koşun.
(Devam edecek)
