Değerli gazeteci, şair Ahmet Kot’tan öğrendiğim bir söz var. ‘Bizim insanımız çağır gelmeyeyim, çağırma küseyim havasındadır derdi. Bana çok güzel geldi. İyi bir değerlendirmeydi bana göre.
Çok insan tanıdım. Kafasına göre dostu olmadığından, arayanı-soranı olmadığından, vefasızlıktan, kadirbilmezlikten şikeayet ederlerdi. Onların ihtiyacı var düşüncesiyle biraz ilgi gösterildiğinde bir acaip havalara girdiklerini çok gördüm.
O benim faaliyetlerimi takip eder, o benim abonemdir, aman her gün bana geleceğine bir gün de kendine gelse ya, her bayramda, önemli günlerde beni arar, herhalde başka dostu yok. Buna benzer bir yığın abukluk hemen onların kalbine, zihnine dolar ve bunu oarada burada dillendirirler.

Xxxx

Bir şey bizzat değerli midir, yoksa ona değer veren olduğunda mı değerlidir? Bu tartışılacak ve hiç sonuçlanmayacak bir konudur. Altın, pilatin, elmas en değer verilen madenlerdir. Bunlar bizatihi değerli midir? Bir çocuğa, bebeğe, hayvana bu değerli madenleri verseniz, bir anlam ifade eder mi onlar için. Tedavülde değilse dolar bir ülkede, karşılığı yoksa beş para etmez bir keağıt parçasıdır. Madenler de aynı durumda. 
Sadece para ve madenler mi, insanlar, değerli olduğunu düşündüğümüz insanlar da bizim düşündüğümüz kadar değerlidir. Bir başkası bizim düşündüğümüz gibi düşünmeyecek ve o değerli insan dediğimiz kişi başkası için bir değer olmayı bırak var bile olmayacaktır.
Siyasi mahfillerde bu açıkça görülür. Bir siyasi öbekte ağzından çıkan kanun olan kişi başka öbeklerde sesi bile duyulmaya tahammül edilemeyecek birisi olur çıkar.

Xxxx

Değer veren mi değerlidir, değer verilen mi? Bu da çok önemli bir sorudur. Değer veren kendinde olmayanı veremeyeceğine göre, değer veren daha önemlidir, değerlidir. Başkalarına verecek kadar çok değerin sahibi olan biri  elbette değerlidir. Veren el alan elden üstün olduğuna göre, bu böyle. O zaman yapılan doğru algılanması yanlış bir durum var. Kendimizde olan değeri karşımızdakine yüklüyoruz, sonra da o yüklediğimiz değer karşısında ezik-büzük oluyoruz. Çok değerli, çok büyük telakki ettiğimiz insanlar karşısında el pençe divan duruluyor, onun yanında ileri-geri konuşulmuyor, onun yanında başka bir insan olunuyor. Size de ters gelmiyor mu bu durum?