Zikir, Allah ile kul arasında kuvvetli bir bağdır. İnsanın en huzurlu anı, Allah’a yönelip, baş başa kaldığı andır. Allah’a yönelmenin en güzel yollarından biri de zikirdir. Yüce Allah’a kulluk etmek, hayatın her alanında O’nu hatırlamak ve O’nun rızasına uygun davranmakla mümkün olabilir. Allah’ın kulu olduğu bilincinden yoksun olmak ve O’na karşı kulluk vazifelerini umursamamak, Kur’anı Kerim’in ifadesiyle, Allah’ı unutmaktır. Yine Kur’anı Kerim’in ifadesiyle, Allah’ı unutanların, O’nu anmaktan yüz çevirenlerin sıkıntılı bir hayatı olacaktır. Aksine, kulluk sorumluluğunu hep hatırında tutanlar, Rabbimizin “Siz beni anın ki ben de sizi anayım!” (Bakara, 2/152) müjdesine nâil olacaklardır. 

PEYGAMBERİMİZİN ALLAH’I ZİKRİ.

Kur’an-ı Kerim, inananlardan bahsederken “Onlar ayakta dururken, otururken ve yanları üzerine yatarken Allah’ı anarlar.”(Âl-i İmrân, 191) buyuruyor. Kur’anın müjdeleyicisi Resûlullah, bu sıfatların canlı bir örneğiydi. Hz. Âişe der ki: “Hz. peygamber hayatının hiçbir safhasında Allah’ı anmaktan ve yüceltmekten geri kalmamıştır”(Ebu Dâvûd, Kitâbut-Tahâre).

Hz. Peygamber’in evini korumakla görevli olan Rebia b. Kâb, “Hz. Peygamber’in tespihini dinleye dinleye yorulur uykuya dalardım.” demektedir. Hz. Peygamber her an Allah’ı anmakla meşguldü. Otururken, yürürken, uyanıkken, uyurken, yerken, içerken, abdest alırken, üstünü başını değiştirirken, seyahat ederken, konaklarken, evden çıkarken, mescide girerken daima Allah’ı anar, daima O’nun adını yüceltirdi. Hz. Peygamber’in son günlerinde Nasr sûresi nâzil olmuş, O’na Allah’ın şanını tespih etmesi emredilmişti. Resûlullah’ın hanımları diyorlar ki: “Hz. Peygamber’e bu emir ulaştıktan sonra artık tüm vaktini Allah’a hamd ve sena etmeye ayırmıştı”(İbn Sâd, Cüzül Vefat). İbn Ömer diyor ki:  “Hz. peygamber, şu duayı okurdu: ‘ Allah’ım beni affet, kusurlarımı bağışla. Tövbeleri kabul eden ve mağfiret ihsan eden sensin” ( İbn Sâd, Cüzül Vefât)