Bizi kahreden o kötü haberi aldığımız andan itibaren, vatandaşlarımız için bir şeyler yapmak istiyoruz imkanlarımızın elverdiği şekilde.

 Bağışlar yapıyor, yardımlar gönderiyoruz. O bölgeye gitme imkanımız varsa gidiyoruz.  Velakin bunlar bizim için yetersiz geliyor. Oradaki insanlarımızın yalnızlığı, çaresizliği, acıyı empati ettikçe kendi rutin yaşamımızda vicdanen suçluluk duygusu içerisindeyiz. Yaşamaya utanır mı insan.  

Afetzedeler aklımızdan hiç çıkmıyor. Uyuduğumuz uykudan, yediğimiz yemekten rahatsızlık içerisindeyiz. Onlar için daha nasıl faydalı olabiliriz düşüncesi içerisinde psikolojik bir savaş veriyoruz. Hiçbir şeyin normal olmadığı bu zorlu süreçte  acınız acımazdır. Hep sarılacağız birbirimize şifa bulacağız kalpten kalbe.

Kayıplarımızın mekanı cennet, yaralılarımıza acil şifalar ve ailelerine  sabırlar diliyorum.

Benim canım ülkem.