Yıllar önce, sınıfımda bir öğrencimin altını ıslattığını gördüm. Öğrencim ile göz göze geldik. Korku ve kaygı dolu gözlerle bana bakıyordu. Öğrencimi iyi tanıyordum; benden değil, olayı duyup kendisiyle dalga geçecek olan arkadaşlarından ve daha sonrasında yaşanacak olaylardan korkuyordu. Öğretmen masasının üzerinde bulunan su sişesini alıp sınıfta gezinmeye başladım. Aynı zamanda da ders anlatıyordum. Olaya kaza süsü vererek elimdeki şişedeki suyu öğrencimin üzerine döktüm. Öğrencimden özür diledim. Evleri yakın olduğu için gidip üzerini değişmesini söyledim. Hizmetliden de sırayı temizlemesini rica ettim. Öğrenci, üzerini değiştirip geldiğinde minnet dolu gözlerle bana bakıyordu.

Bir meslektaşımın anlattığı ve “öğretmen aslında kimdir ve eğitim nedir” sorularına net bir cevap veren bu yaşanmışlıktan yola çıkarak diyebiliriz ki; eğitim, sağladığı bireysel ya da toplumsal refahın ötesinde iyi ve erdemli insanların yetiştirilmesinde elimizdeki en önemli imkanlardan biri ve her çocuğa hak ettiği sosyal, duyusal ve akademik olanakların sağlanmasında en bereketli kaynak aynı zamanda; ama eğitim gibi boşluk kabul etmeyen, herkes için bir buluşma noktası olan ve sanılandan çok daha ciddi, çok boyutlu ele alınması gereken önemli bir süreçte niyetler sorunlu olmasa bile yöntemlerin gözden geçirilmesi gerekiyor; zira insan mühendisliği yaptığınız bu süreçte bazen gençlerin derinliği bizim sığ bakışlarımızda kayboluyor. 

Zira hep andığımız gibi teknoloji hızla ilerliyor ve bu ilerleyiş ürkütücü boyutlarda artık. İnsanın kontrolünden çıkan; fıtratına, vicdanına yabancılaştıran bu süreçte eş zamanlı olarak eğitim kavramı da değişti, öğretmenlik gibi bir mesleğin muhtevası da. Eskiden öğretmen “herşeyi biliyorken” ve “bilginin kaynağı” iken bugün bilgi denen kavramlar zinciri artık her yerde ve bilgiye erişimde “altın” bir çağ yaşanıyor. Dünyada nam salmış üniversitelerle yüzbinlerce km öteden “uzaktan erişim” yoluyla ders alabiliyor, en iyi kütüphanelerin eserlerine birkaç tıkla ulaşabiliyor, arama motorları sayesinde bilgiye çok kolay erişim sağlayabiliyoruz. İşte bu yüzden doğru okunamayan dönemlerin nesilleri teğet geçmemize sebep olacağınının ve  ardımızda kayıp nesiller bırakacağımızın farkındalığıyla dönüşümü doğru okumak bugünkü eğitimcilerin en büyük sorumluluklarından biri. 

Toplumsal dönüşümün “ezberlerimiz” üzerine bir meydan okuma haline geldiği ve teknoloji çağının çocukları olan gençlerimizin bu ezberlere karşı çok daha cesur bir tavır takınarak “gerçekliğimizi” sarstığı bu zaman diliminde “öğretmen” ne iş yapar diye soranlara çok denk geliyorum ama cevaplarım bu konuda net;

Günümüzün başdöndürücü değişiminde öğretmeni vazgeçilemez kılan “bilgi aktarıcısı” olması değildir. Bu aktarma işi tarihin tozlu raflarında yerini aldı çünkü. Çocuklarımızın bilgi ile ilgili ilişkilerini tayin edebilmesi, bilgiye erişim için çocuğu teşvik etmesi ve bu sayede çocuğun merakını cezbederek harekete geçirmesi öğretmenlik mesleğinin vazgeçilemez unsuru oldu artık. Çocuklarımızın zihinleri sahip oldukları teknolojik materyaller ile eskiden olduğu gibi “boş bir levha” değil artık ve öğreneceği şeyle hesaplaşma sürecine hazır halde geliyorlar okula. Anlatılanlar ile kendi bildikleri arasında kuracağı bağda öğretmenin rolü devreye giriyor ve bu rolde başarılı olan öğretmen çocuğu sorun yaratan değil çözüm üreten bir bireye dönüşmesinde ön ayak oluyor. Çağımızda “öğretmenlik” mesleğini böyle okuyamazsak dünya bilişim çağını, dijital çağı, yapay zekâ çağını konuşurken biz hâlâ okuma-yazma sorununu çözmekle uğraşırız. Zira bilişim dünyası, uzun yıllar akademik başarının ve sonrasında gelen mesleki ve sosyal başarının vazgeçilmezi olarak zekayı işaret edeli yıllar oldu.