İnsanın geleceğe dair düşüncelerini, tasavvurlarını, niyetlerini anlatırken daima İnşallah! demesi gerekir: Cenab-ı Allah, bu konuda son derecede çarpıcı ve etkili bir şekilde ikazını ve  tenbihatını şu ayetlerde yapmaktadır:“Hiçbir şey hakkında da sakın ‘Ben bunu yarın muhakkak yaparım !’ deme.!”(Kehf, 18/23). “Ancak ‘Allah dilerse yapacağım de’. Unuttuğun zaman Rabbini an ve ‘ Umarım Rabbim beni, bundan daha doğru olana ulaştırır’ de ! ”(Kehf, 18/24)

 “Allah’ın izniyle” demiyor, bir istisna da yapmıyorlardı”(Kalem, 68/ 18)

Yukarıdaki ayetlerde Hak Tealâ’nın da ikaz ettiği; bu ikaza kulak asmayanları eleştirdiği gibi, insanoğlunun, Ben gelecekte şunu yapacağım, bunu yapacağım, oraya gideceğim, satın alacağım, işimi büyüteceğim,  evleneceğim, çocuk sahibi olacağım v.s.! gibi tasavvurlarını, düşüncelerini, niyetlerini, söylerken mutlaka “İnşallah!” veya “Allah’ın izniyle” demesi gerekir; aksi halde işi rast gitmez !. İnsanoğlunun ne kadar aciz, ne kadar zavallı, ne kadar küçük ve önemsiz bir varlık olduğunu açıklamaya gerek yok. O halde insanın gururlanacağı, kibirleneceği, kendini Kâf Dağı’nda görmesini gerektirecek bir durumu söz konusu değil ! İnsan, Cenab-ı Allah neye izin verirse, ne kadarına izin verirse ancak onu yapabilir. Şu halde mü’minin bu bilinç içinde olması ve davranması zorunludur. Aksi halde, “şunu yapacağım, bunu alacağım, ona karar vereceğim, şuraya gideceğim v.b.” sözler sarf etmesi kendisinde bir güç görmesinin, kendisinin Cenab-ı Allah’tan ayrı ve müstakil olarak davranabileceği anlamı taşır. Kendisinin, Allah’ın iznine, yardımına ihtiyaç duymadığı anlamına gelir ! Bu da, Allah Tealâ’nın çok içerlediği, hiç sevmediği kibirdir! Kibirlenmektir!

Böyle bir davranışta bulunan kişinin işi rast gitmez; teşebbüsünde, eyleminde, kararında olumlu, başarılı ve bereketli bir sonuç alamaz. 

O halde her adımda, her kararda, her teşebbüste, her tutum ve davranışta mutlaka “İnşallah!” veya “Allah’ın izniyle” demek gereklidir, yararlıdır.