Yakacık tarih boyunca İstanbul’un akciğeridir.Şimdi de öyle. Yüksek bir tepedir. Hele Ayazma çok daha yüksek. Akşamları bir kenarda durup adaları, Marmara denizini seyretmeye doyum olmaz.
Burada yüzyıl önce bir İngiliz aile gelip sık çamlar arasında bir verem hastalıkları tedavi merkezi tesis etmişler. Mahmut Yesari burada tedavi görenlerden. Hatta buradaki günlerini anlatan bir eser de vermişti. Yakacık Mektupları.
Nazan Bekiroğlu şöyle anlatmış Yakacık Sanatoryumunu: Yakacık Sanatoryumu benzerleri gibi Çamlık ortasında, denize nazır, sakin bir yer. Ama onun asıl kimliği hizmet ettiği hastadan belli. Müteverrim. Kimi genç, kimi yaşlı, kadın, erkek, çoluk çocuk, zengin, yoksul, artist, yazar, merkezden, taşradan birçok yüz. Fakat hepsi aynı yolun yolcusu. Ölüme yürüyenler.

Xxxx

Işıklarla ümitler arasında bir münasebet kuran ve bulanlardanım. Yüksek bir tepeden İstanbul’un her semtine ayrı ayrı bakarsınız ve sevmediğiniz bir semtine rastlayamazsınız. Yahya Kemal Beyatlı’dan böyle öğrendik gençlik yıllarımızda.
İstanbul büyük, çok büyük, ihtişamlı, albenili, cazibeli, göreni kendine aşık eden bir masal mekean.

Xxxx

Hayat ta  İstanbul kadar, onunla kıyaslanmayacak kadar fazla her tepeden bakılan, ışıklarla,  ümitlerle dolu bir macera. Bunun böyle olduğu yaşlar var, olmadığı yaşlar var. Genç insan hayatın neresine hangi tepeden bakarsa baksın asla sönen bir ışık göremez. Aksine her bakışında başka ışıkların yandığını fark eder.
Yaş olgunlaştığında ışıkların hep aynı olduğu algılanır. Hatta bir sıkılma bile başlar biteviyelikten.
Gün gelir yaş döner. Hayatın akışı ileriye ve yükseğe olmaktan aşağıya doğru olmaya başlar.
Aynı hayata değişik yaş boyutunda bakan kişi değişik duyguların ikliminde, daha önce ümit ve arzu ile baktığı hayata, doygunluk, ya da başaramayacağına inanmış olarak bakarken hüzün bulutlarının karanlığında kalır.
‘İnan ki ağlamadım hüzünlüyüm sadece’ diyerek de kendini bile inandıramadığı bir nikap serer.