Bazen hayret ediyorum bu stres, koşuşturma, telaş nasıl dayanıyorsun oğlum diye. 

Şöyle ki : “Önce bağırıyorum bu işin isyan kısmı. Sonra küfrediyorum rahatlıyorum. Sonra pazarlığa oturuyorum  bütün bunlar olmasa ne olur ? Olmasın lütfen. Sonra kabullenişe geçiyorum. Olmuş ile ölmüşe çare bulunmaz başa geldi çekeceksin. Mantık silsilesi böyle işliyor..”

En son etap : Pozitif düşün! 

Epey kilo verdim. Adnan Hocanın kedicikleri gibi olmasa da öyle bir görünüme az kaldı. Oturup kendinize  acımak yerine yaşadığınız  durumun mizahî yönlerini bulun derim ben. Ruhsal ya da fiziksel o kadar acı çektim ki acıya bağışıklığım yükseldi. Beden belli bir limitteki acıya tölerans gösterebiliyor artık. Etrafta sizi avutacak kimse yoksa nazlanmayı bırakıyorsunuz. Ağladığınızda göz yaşınızı silecek kimse yoksa ufukta  bir mendil uzatma olasılığı yoksa  ağlamanın faydasız olduğunu görüp sesinizi kesip oturuyorsunuz. 

Fiziksel eylemleriniz sınırlı ama ruhen özgürsünüz. Tavana bakıp dilediğiniz kadar hayal kurabilirsiniz. Tavsiyem geçmişe değil geleceğe dair hayallerinizin  olması yönünde. Geçmiş bitti ve bir daha geri gelmeyecek.. Kendinizi rehabilite edin. O kadar çok materyale sahipsiniz ki.. Tutunacak bir şey ararsanız mutlaka bulursunuz. Köprüden aşağı düşenler tutunacak gücü kendinde bulamayanlardır.