Yaşamı programak, düzenli bir geleceği hazırlamak anlamına gelmez. Öyle beklenmedik anlar yaşanır ki, evdeki hesap çarşıya uymaz. Kapıdan dışarıya adım atığınızda ya bir sağanak yağmura, dolu ya da kasırgaya dönüşen rüzgara yakalanabilir; irkilerek evinize çekilebilirsiniz. Yaşamın tadını kaçıran olaylar mantar gibi birden boy gösterir. Depremler, yangınlar da diğerlerine benzer acil olayların zincir halkalarıdır. Güven içinde bir gün geçirmenizi kendinize telkin ederken sağlık sıkıntılarına da düşebilirsiniz.

Yaşadığımız kürede o kadar davetsiz tehlikeler mevcuttur ki, bunları algı ve bilgi alanlarımız içinde çözmemiz mümkün değildir. Böyle durumlarda düzenli bir günlük yaşam için başına neler geleceğini hesap edenler, özel stratejiler geliştirebilirler. Olaylar nasıl uc verecek düşüncesinin tahliline dayanarak:

“Görelim, ayine-i devran ne gösterir” diyenler, genelde beklemeyi tercih edenlerdir.

Yaşam düzenindeki her değişiklik insanların huyunu da etkiler.

Sözgelimi, şu musibet Koronavirüs salgınından sonraki yaşam tarzımız, hayal edemediğimiz kusurlarımızı da ortaya çıkardı. sosyal ilişkilerimizde duruma uğrattığımız “komşuluk” duyguları, birden ön plana çıktı. Virüs tehlikesi nedeniyle evlerde zorunlu karantina uygulanmaya başlanınca insanlarımız komşu kültürüne alışkanlık kazandı. Evlere, odalara tıkılıp çevreyle bağları zorunlu takıntıya uğrayanlar, komşularına muhabbetle bağlanmayı öğrendiler. Pencerelerden, balkonlardan “komşuluk” hatırlarını üst seviyelere çıkaracak selam işaretleriyle yakınlaşmalar kuruldu. Giderek uzaktan, yakından söyleşiler, dertleşmeler, sıkıntı dağıtıcı sözler sarf edildi. Koronavirüsünün öldürücü salgını konuşma konularının merkezine oturtuldu. Daha yakın mesafede oturanlar, birbirlerine yemek tarifleri mesajları göndermeyi ihmal etmedi.