LİYAKAT Mİ SADAKAT Mİ? (1)
Yakın geçmişte iman iddiasındaki her bireyin “güven adası” olması gerektiğini, zira Müslümanın “emin olunan” anlamına geldiğini belirtmiş; hatta üzerinde bulunduğumuz manevi mirasın asıl sahiplerinin de bunu başarabildikleri için dünyaya bin yıldan hükmettiklerini izah etmiştim bir yazımda.
Bugün ise “güven adası” olmayı başaramamamızın farklı bir tezahürü olan “emanet” kavramından söz etmek istiyorum.
Zira il il, ilçe ilçe, kurum kurum dolaşarak bu konuda ne kadar büyük bir yanlış içinde olduğumuza yakinen şahit olmuş; idarecilik yıllarımda derse sokamadığım için ceza üstüne ceza verdiğim öğretmeni İl Milli Eğitim Müdürlüğü koltuğunda, bir diğerini sendika yönetiminde, öbürünü Bakanlık yazışmalarındaki unvanlarında gördüğümde “eyvah, biz ne hale geldik” diyerek afallayan biri olarak işlerimizin düzgün gitmemesinin, yaşadığımız bitip tükenmek bilmeyen kargaşa ve kaosun bir sebebinin de bu olduğuna kanaat etmiş biriyim.
Bu liyakatsizliğin üzerine idareciliği “hizmet etmek” yerine “hükmetmek” olarak okuyan bir anlayış hâkim olunca da bugünkü tablo kaçınılmaz oluyor çünkü.
Ne diyor ilahi kelam;
“Allah size, emanetleri ehil olanlara vermenizi, insanlar arasında adaletle hüküm vermenizi emreder.” ( Nisa, 58)
Emanetin ehil olana verilmesi, yani kelimenin diğer anlamıyla liyakat.
Ayet çok açık. Zira “sizin gibi düşünen, sizin istediğiniz gibi davranan, sizin istediğinizi gibi yaşayan veya kendini öyle gösteren” şeklinde bir izahat yok; ehil olmak, konu veya görev her ne ise istidat sahibi, ehliyet sahibi, bilgi sahibi olmak var.
Ayette “emanet kavramının adaletle” birlikte zikredilmesi ve Müslümanlar arasında değil, “insanlar arasında” denmesi bile tefekkür sekmeleri açıyor beynimizde.
Çünkü tarih boyunca insanların huzur ve mutlulukları iki sebeple kazanılmış veya kaybedilmiştir ki bunlar “emanet ve adalet”tir. Emanetler ehline verildiği ve adalete riayet edildiği müddetçe toplum huzur ve saadetle buluşmuş, hıyanetler ve haksızlıklar ise huzursuzlukların, kavgaların, savaşların, servet ve neslin helâk olmasının baş sebepleri arasında yer almıştır. Târih, bunun nice misâlleriyle doludur.
Küçük bir anekdot paylaşayım;
Devlete bulaşmadan kendi yatağında özgürce akıp giden eğitim halkalarını, ünlü veziri Nizamülmülk eliyle kurumsallaştıran Selçuklu’ya kimi ilim adamları karşı çıktılar. Aslında, Nizamülmülk’ün tek amacı eğitimi devletleştirerek muhalif hareketlere karşı devletin tezlerini savunacak ilim adamları yetiştirmek değildi. Onun icraatının iyi tarafı, devlet bütçesinden kaynak transfer ederek eğitimin kalitesini artırmaktı ki, İmam Gazali gibi mümtaz bir şahsiyet bu çabanın en bariz örneği olarak yüzyıllardır zifiri karanlığımıza ışık tutmaktadır.
Bu uygulamanın sakıncalı olduğunu savunan bir âlim, gelişmeyi kendince protesto etmek istediğinde sorarlar:
“Nereye gidiyorsun?”
“İlmin cenazesini kılmaya!”
“Niçin, ilme ne olmuş ki?” deyince şu cevabı alırlar:
“Şimdiye kadar bilginin ardına, sırf hakikat aşkına onun değerini bilenler düşerdi. İlmi elde edenler arasından kimi istismarcılar hep var olmuşsa da, bu hiçbir zaman çoğunluğu oluşturmadı. Fakat bundan böyle bilginin peşine düşenler artık para, makam ve mevki aşkıyla düşecekler. Onu, bütün bunları elde etmek için bir araç olarak kullanacaklar.”
Yüzyıllar önce söylenen şu kelama eklenecek bir şeyimiz kaldı mı sizce?
Konuyu biraz daha açalım;
Bir seyahat yapacağız diyelim. Otobüse bindiğinizde şoförün dindarlığına mı bakıyorsunuz, ehliyetine mi? Gemiye, feribota kaptan olarak kimi seçiyorsunuz; ilahiyatçıyı mı, müftüyü mü; yoksa liyakatli ama namazsız, niyazsız, işbaşında değilken (zira kontrol ediliyor) içki içene mi? Uçağın kaptan pilotluğunda ölçütünüz ne? Bozulan saatinizi, iyi saat yapan gayr-i müslim bir saatçiye mi tamir ettirirsiniz, saat işinden az anlayan mütedeyyin bir Müslümana mı? Peki evinizin planını ve yapımını; elbisenizin dikimini?
Tüm bunlarda ölçütünüz ne? Liyakat mi “inanç birlikteliği” mi?
Misalleri çoğaltmak mümkün mü, pek tabi mümkün.
(Devamı yarın)
