Benim çocukluk günlerimde, darda kalanın, hastalananın, gönlü yaralının yardımına koşulur, kimsesizin, zayıfın, muhtacın, yaşlının yüzü güldürülür, engellilerin dertleri öğrenilir, onlara her alanda destek ve umut verilir, insanlara kadın-erkek, genç-yaşlı, zengin-fakir, şuralı-buralı diye ayırt etmeden bakılır, öfke, hiddet, kıskançlık ve kötü düşüncenin yerine, sevgi, sabır, hoşgörü ve merhamet koyulurdu.

Başkalarının hakkını, kendi hakkımız gibi adaletle gözetiyor, başkalarının dertlerini kendi derdimiz gibi gözetir, başkalarının mutluluğunda kendi mutluluğumuzu bulurduk.

Maalesef kolay para kazanma arzu istekleri bize manevi değerlerimizi ve geleneklerimizi unutturup zengin olabilmek için her şey mubah sayılmaya başladı. 

Modernite pek çok kolaylığı hayatımıza taşıdı taşımasına ama bizi biz yapan en güzel değerlerimizi hayatımızdan çıkarmaya adeta mahkûm kıldı.

Mazeretimiz hazır. Zamandan, mekândan, paradan dem vuruyor, faturayı onlara çıkartıyoruz.