Omuzlara yüklenen yük yıldırmamalı!
Şimdi siz kıymetli okuyucularıma Dikili’nin Bademli Köyü’nde (Mahallesinde) tanımaktan mutlu olduğum Bülent kardeşimin babasından bahsedeceğim.
Belki diyecekseniz, “Bize ne o babadan?”...
Bence çok önemli.
Çünkü, güçlü hayat şartlarında erken yaşta hem anasız, hem babasız kalmış.
Anlayacağınız, daha onlu yaşlarda omuzlarına çok büyük yükler yüklenmiş bir çınar...
***
Bu kişi, 21 Ekim 1933 doğumlu Mustafa Ruhi Öncel...
Kır bekçisi babanın, ev hanımı annenin oğlu.
Annesini 8 yaşındayken, babasını da 18 yaşındayken kaybetmiş, yetim ve öksüz bir çocuk.
Fakir ailenin oğlu olduğundan, annesi ölünce babası üşümesin diye ona kahvehanelerde “simit” ve “pesmet-mayasız pişi-yani kızartılmış hamur” sattırmış.
Neden mi?
Kahvehaneler “sıcak” olduğundan. Yani, “Oğlum üşümesin” diye...
Kahvehanelerde, minik Ruhi’nin adı “pesmetçi” olmuş...
***
18 yaşında tek başına kalan Ruhi’nin omuzlarındaki yük biraz daha artmış.
Yaşam mücadelesi vermiş, onlu yaşlarından itibaren...
Yılmadan çalışmış, çalışmış ve Bademli’nin ileri gelenlerinden olmuş...
Daha bir ay öncesine kadar, yanına oturttuğu eşiyle birlikte maskeli vaziyette, sahilde torununun işlettiği kampa, akşam yemeği için kamyonetini kullanarak giderken görüyordum, köyün Ruhi dedesini...
87 yaşında, hatta 88 yaşından gün almış Ruhi dedenin çok dinç, hareketli olduğuna tüm köy halkı şahittir.
***
Kim derdi ki, bir gün dünyamıza “Covid-19” gibi illet bir mikrop gelecek, dinç Ruhi dedeyi bu dünyadan alacak.
88 yaşını süren Ruhi dede, Aralık başında, kontrollü olarak 2 yere gitti.
Dikili’nin Salı pazarına ve Bademli’nin camisinde Cuma namazına...
Tam bilinmiyor ama, bu iki yerden birinden “Covid-19”u kaptı...
3-4 gün sonra “acil” olarak Bergama Devlet Hastanesi’ne kaldırıldı.
Kötü haber, yani “Covid-19” pozitif olduğu geldi.
Kimse, Ruhi dedenin bu hastalıktan hayata veda edeceğini düşünmüyordu.
***
17 Aralık’ta köyümüzün camisinden sela verildi, “Mustafa Ruhi Öncel’i kaybettik, Allah rahmet eylesin” diye...
Tüm köy halkı da, ailesi kadar üzüldü.
Nedeni, çalışkanlığı, dürüstlüğü, beyefendiliği, yardım severliği...
Fötr şapkasız hiç görülmeyen Ruhi dede, kılık kıyafetine son derece dikkat ederken, eşini sürekli yanında taşırdı.
Bence, eşine duyduğu tutkulu aşk yüzünden...
Hayat böyle bir şey...
Aman çok dikkatli olalım, bu illete yakalanmayalım!
Çocuklarımızı, torunlarımızı yalnız bırakmayalım.
Allah (cc) rahmet eylesin Mustafa Ruhi Öncel...
