Yaşarken “Babaların kıymetini” kuyumcu terazisinde, her yıl değerlendirmeyi ihmal etmeyelim. Altın gibi, yükselen değerlerine mutlaka şahit olacaksınız.

Babamla gizli duygularım, aynen aşağıdaki satırlarla gönlümün hazinesini tamamlamaktadır. Yaşadıkça, aynı satırları, her yıl onu anarken aynen tekrarlayacağım.

Babalar Günü’de, zaman gelip geçmez. Her doğan çocuğun bir tane “canı kadar” sevdiği babası olmuştur. Çocukluk çağında “baba kavramı”, minicik yüreklerin şefkat ve güç kaynağıdır. Her çocuk, babanın kucağında, böyle bir duygunun bütün bedeninde dolaştığını hissetmiştir. Hele minicik ellerini, bir babanın avucunun içindeki sıcaklığa  alıştırdığında, dilinin ucuna getiremediği bir “korumacılık” duygusunu  yaşamıştır.

Hayat koşulları ve karakter kırılmaları sonucu, çocuklarıyla böyle bir bağlantı kuramamış olan babalar da, bir hınç  ve öfke aracı olmamalıdır. Onlar da, her doğumdan sonra kucağına verilen kundaktaki bir çocuğa kalplerinin bütün köşesini açmışlardır. Bebeğin kokusu  onlara, kimbilir ne umutları hatırlatmıştır.. Ama yaşam böyle bir şey.. Birileri doyumuna sevinecek, birileri  “nasırlamış” duygularla kalacak..

Baba imajı, daima ailenin “direği” olarak simgeleşmiştir. Anneler kadar babalar da fedakârdırlar. Doğduğu günden sonra, yılların bir uzantısında, kayıp babasının varlığını karşısında bulan her çocuk, bu anları çılgınlık sevinciyle karşılamıştır. Yaşam, bu mucizelerle doludur. Bu bakımdan, herkesin babası herkese özeldir.