YÜREK ÜLKEMİZİ "İNŞA" ZAMANI (2)
Ne kattık bu dünyaya?
Dünya ne kaybederdi yokluğumuzla? Gidişimizle kaç iş aksardı ? Kaç kişinin canı yanardı? İnsanlar sizi, beni gidişimizden sonra “ne şekilde” anardı?
Eğer kalmamız ile gitmemiz arasında bir “fark göremiyorsak” nedir var olmamızdaki amaç? Yeme, içme, uyuma ve üreme mi?
Ya iyi de bunu hayvanlar da yapmıyor mu?
Karnımızı doyurma, günlük geçim telaşı mı? Siyasi kavgalar, onu bunu çekiştirmeler, gıybet, dedikodu, hayatımızdaki pisliklere odaklanmak yerine kendimizi kusurdan beri görerek başkasının kusur, hata ve eksikliklerine odaklanmak mı?
( Başta kendi nefsim ) başımız önümüze düştü ve sükût ettik değil mi?
Çünkü, her birimiz yazık ki kendini kurtarma telaşı içinde dünya gailesinin girdabında boğulup gidiyoruz.
Evet pek çoğumuz namaz kılıyor, oruç tutuyor, sinirleri alınmış olsa ve yazık ki içi boşaltılmış olsa da zekatımızı veriyoruz ; hatta yetmiyor ömürde defalarca kez hacc yapan hemen her yıl umre yapan inananlar (!)ın sayısı gün geçtikçe artıyor.
Buraya kadar herşey güzel…
Peki, yukarda arz ettiğim gibi söz ve eylemlerimizde Allah nerede? İnsanlar bize bakınca Allah’ı hatırlıyor mu? Bizim yaşantımız etrafımızdakilere “takva” kokusu yayıyor mu? Biz yünlü seccadelerimizde saray yavrusu evlerimizde Firdevslere talip iken dışardaki kaç imdat çığlığına kulak kabartabildik, kaçının feryadına yetişebildik?
Kaç kişi vesilemizle Rahman’ın kelamına yöneldi? Kaçı bizim vesilemizle Halık’ı ile barıştı? Kaç yetimin başını okşadık? Kaç yoksul sofrasına konuk olduk? İnsanlar elimizden, belimizden ve dilimizden emin mi?
Ellerimizi açıp dua ettiğimizde eşimizin, çocuklarımızın, dostlarımızın ve sevdiklerimizin arasına kaç mazlum girebildi, kaç hastaya şifa dileyebildik, kaç yetim için gözyaşı döktük?
Kız çocukları diri diri toprağa gömülüyorken kaçını kurtarabildik? Dünya üzerinde 1,5 milyar insan aç iken kaçına uzanabildik? Üzerine ölü toprağı seçilmiş hangi ruhta inşirah yaratabildik? Siyonist şeytanlık dört bir yanımızı sarmışken, emperyalizmin elinde inim inim inliyorken, kapitalizm bugün dünya üzerinde en büyük “din” iken kaç kişiyi HAK ile uyarabildik?
Bu din “güzel ahlak”tan ibaret iken kaç kişi bizim ahlakımıza hayran olup bu din-i mübine yöneldi?
Allah’a olan namaz, oruç, zekat, hacc borcumuzu (!) öderken ; O’nun en muhteşem ayeti olan ve bize emanet ettiği insanlara karşı adalet, merhamet, şefkat, rahmet, nezaket borçlarımızı ödeyebildik mi?
Bu dünyada başkasına faydası olmayan imanımızın ötelerde bizi kurtaracağına mı iman ettik? Madem öyle neden binlerce sahabi “tebliğ” uğruna yerinden, yurdundan, evinden, ocağından binlerce km ötede neden can verdi?
Güsul abdestimizde gösterdiğimiz hassasiyetimize karşılık kaçımızın hayatında kul hakkı hassasiyeti var?
Dün yüce Allah’a şükürler olsun ki; Vedd, Sanem, Hubel, Menat, Uzza, Lat ve daha nice putları yıktık. Acaba bugün; kadın, mal-mülk, ırk, şöhret, benlik ve özellikle de para putlarının kaçını yıkabildik? Namazlarda yukarıdaki 6 tane put aklımıza bile gelmiyorken, aklımızdan hiç çıkmayan alttaki 6 tane putu nasıl kıracağız?
Bugün yeryüzünde 1,5 milyar insan aç dolaşıyor, öte yandan bir adam tek başına bir kıtanın açlık sorununu çözecek servete sahip ve buna rağmen her gün hep haykırdığım gibi 32 bin insan açlıktan ölüyor!
Açın ve Kur’an ayetlerini irdeleyin…
Göreceksiniz ki; Allah’ı en çok rahatsız eden şey kendi yarattığı dünyası üzerinde “aç, çıplak, susuz ve güneşin sıcağında yanan” insanların bulunmasıdır. Kur’an; kimsesizlerin, yoksulların, düşkünlerin, yetimlerin, eşitsizliğin çığlığıdır!
Allah müstağnilere, insanlar üzerinde hegamonya kuranlara adeta savaş ilan etmektedir!
Allah’ı en çok hoşnut eden şey ise, zenginler ve yoksullar arasındaki uçurumun giderildiğinin görülmesidir.
İlk 23 sürede Allah adeta mustağnilere yani mal, mülk toplama hırsı ile dünyaya tapanlara adeta savaş ilan etmektedir.
Yani; Allah, insanların ihtiyacı, umudu ve arayışında müzahir oluyor.
Mehdi bekleyenler… Umudu ve arayışı diri tutmak, canlandırmak, yaymak ve örgütlemek Allah’ın gören gözü, işiten kulağı ve yürüyen ayağı olmak demek değil mi?
Bakın ne diyor İlahi mesaj…
“Orada (yeryüzünde) aç kalmazsınız, çıplak olmazsınız, susuzluk çekmezsiniz, güneşin sıcağında yanmazsınız.” (Taha; 118-119)
Yani “yasak ağaçlardan” (adam öldürmek, hırsızlık, yolsuzluk, fuhuş, zulüm, işgal, şiddet, sömürü vb.) yediğiniz takdirde açlık, çıplaklık, susuzluk, yanma; ateş, kaos, deprem, sel, yangın ve krizden kurtulamazsınız…
Bunlar olmadığı takdirde yeryüzü sizin için “cennet” aksi halde “cehennem” olur…
Allah bizden ne zaman mı razı olur?
Son aç doyurulduğunda, son çıplak giydirildiğinde, son susuz suya kavuşturulduğunda, son yangın söndürüldüğünde…
Ve tüm bunlara neden olanlar alaşağı edildiğinde…
Sonuç mu ?
Yeryüzünün cennete veya cehenneme çevrilmesi bizim kendi ellerimizle yaptıklarımızdan dolayıdır. Her kim her sabah üzerine güneşin yeniden doğduğu, çiçeklerin açtığı, nehirlerin aktığı, kuzuların melediği, kuşların uçuştuğu, insanların cıvıldadığı bu yeryüzü cennetini “yasak ağaçlara” dokunarak “cehenneme” çevirirse ettiğini bulacaktır. Her kim de cehenneme çevrilmiş yeryüzünü tekrar cennete dönüştürmek için çalışırsa karşılığını eksiksiz bulacaktır…
Ne dersiniz? Depremi Rabbimizin şefkat tokadı olarak okuyarak; uyanma zamanı gelmedi mi?
Aramızdan ayrılan tüm kardeşlerimizi rahmetle anıyor; yaralı kardeşlerime acil şifalar diliyor; gerek kavli gerek fiili dualarıyla birlik beraberlik tarlamıza ektikleri merhamet tohumlarını yeşerten ve yarına dair umutlarımızı yeniden canlandıran tüm kardeşlerimizin yüreklerinden öpüyor; böyle mümbit bir coğrafyanın ‘evladı’ olmamdan kaynaklı Rabbime tüm zerrelerimle hamd ediyorum.
Müebbet muhabbetle…
(Bitti)
